Het leven zoals het is: Dankjewel, merci.

Moeten we het nog over 2020 hebben? Of gaan we gewoon in 2021 duiken en ‘hope for the best’. WAT EEN JAAR! Zo eentje met een miljoen ups & downs.

Mijn downs?

Toen aan het begin van het jaar het nieuws over Corona begon en er nog weinig gekend was over wat het precies met je deed, was ik als zwangere vrouw ontzettend onder de indruk. Zijn zwangeren risicopatiënten? Wat als er iets gebeurt met mijn baby?

Gelukkig werd snel duidelijk dat Corona niet per se gevaarlijker was voor zwangere vrouwen.

Oef, oké, blijven ademen Ginger.

Toen startte de hele strenge lockdown. Me, myself and I.. Oh ja, én Julien. Een kindje van nog geen twee fulltime in huis, zelfstandige & zwanger en zonder husband want die was aan de vuurlinie op de intensieve corona-diensten aan het werken. Hij begon relatief snel de nachten te doen, zodat ie ons een halve dag kon helpen nadat hij wakker werd en voordat hij weer moest gaan werken, de nacht in.

Die maanden waren enorm vermoeiend. Voor ons volledige gezin. Husband overwerkt, ik onderwerkt en overmoederd.

Mijn werk viel volledig stil. Oké, mini-paniekske. Komt goed, ik heb gespaard, ik heb een buffer. Ah ja, we krijgen ook wat geld van de overheid. Focus op Julien en mijn groeiend buikje.

Daar kwamen we door. Mijn klanten begonnen te beseffen dat niemand op restaurant mocht en iedereen online naar inspiratie zocht. De business startte weer vollebak op.

Oef, oké, blijven ademen, Ginger.

De zomer ging goed, die was tof, het was mooi weer en we maakten er nog wel een gezellige boel van. Begin oktober was het hoogtepunt van ons jaar: LILY. Ze was er en ze was prachtig en perfect en alles waar we maar op konden hopen. Maar ik kreeg geen babybezoek, ik kon niet met haar pronken in de stad, ik kon geen lange uitstapjes maken want waar moest ik flesje geven of een pamper verversen, mijn doopsuiker staat er nog steeds, de kleur wat vervaagd en het snoep vermoedelijk vervallen. Een babyborrel? Daar dachten we niet eens aan.

Toen kreeg Lily een virale hersenvliesontsteking. Daar zat ik dan met een veel te klein meisje in een veel te groot ziekenhuis. Mijn moederhart gebroken. En thuis zat er ook een zoon die niet snapte wat er gebeurde. Geen ziekenhuisbezoekjes, geen afwisseling met husband. Niks, gewoon een erg zieke Lily & ik.

Blijven ademen, Ginger.

MAAR, dan komen we aan de ups. En de ups die waren er ook oh zo veel. Ik werd zwanger en het zat goed. Ik kreeg extra veel quality-time met mijn zoon dankzij Corona. We hadden ontzettend mooi weer deze lente en zomer. We konden toch naar de zee en naar Frankrijk. Julien was geweldig, Lily kwam erbij en was al even heerlijk. Ze is altijd vrolijk, slaapt goed en lacht altijd. Ja, Lily kreeg hersenvliesontsteking, maar ik had als mama erg snel opgemerkt dat er iets mis was. Ik had goed gereageerd en we mochten ook weer met een gezonde baby het ziekenhuis verlaten. Ik zag af en toe bubbelvrienden waarmee we dan klonken met extra veel bubbels. Professioneel ging het allemaal goed. Zo goed dat mijn agenda vol zit. Kerst was klein maar gezellig en ik heb net een heerlijke vakantie met mijn gezin achter de rug.

En als laatste… Jullie waren er altijd voor mij. Altijd. Bij alles. Blogger zijn is altijd aanstaan en dat is soms vermoeiend maar het grootste deel van de tijd is het geweldig. Jullie waren mee erg gelukkig voor me toen ik zwanger werd, jullie vieren al jaren elk professioneel geluk mee en jullie zijn dol op mijn recepten en mijn kindjes. En ik.. ik ben dol op jullie.

Jullie bieden steun als het zwaar is en vieren mee wanneer het leuk is. En het zotste is, we kennen elkaar eigenlijk niet echt. Toch niet in real life. Wat een geweldige wereld.

Dat jullie heerlijk zijn.

Dankjewel. Merci.

Laurence